Hierbij een bijdrage van Hermans Kastermans
Herman zijn "ding" is het informeren van materie
ten behoeven van gezondheid en welzijn.
Er zijn veel mogelijkheden en Herman deelt met ons zijn ervaringen.
Hier kun je een interview met Herman zien.
Hij bestraalde die stof met ultraviolet licht (UV). Popp deed veel met licht. Het effect van EM-straling op levende systemen fascineerde hem reeds geruime tijd en hij had geprobeerd vast te stellen wat de effecten zijn van het ‘exciteren’ (in aangeslagen toestand brengen) van benzo(a)pyreen met UV-licht.
380 nm (nanometer). Popp bleef zich afvragen waarom de kankerverwekkende stoffen als licht vervormer werkten. Hij begon de wetenschappelijke literatuur te lezen, met name die over biologische reacties in de mens en kwam daar informatie tegen over een verschijnsel genaamd "fotoreparatie."
Tot op de dag van vandaag begrijpen wetenschappers niet waarom dat zo is, maar niemand bestrijdt dat het fenomeen bestaat. (1e deel)
Vandaag deel 2
08-08-2013
Menselijke krachtenvelden; vooraanstaande wetenschappers over de gehele wereld hebben aanwijzingen gevonden voor het bestaan van een kwantum energieveld.
Onderzoeken van Frirtz-Albert-Popp;
Popp was zich ervan bewust dat mensen met xeroderma pigmentosum (een zeldzame erfelijke ziekte van onder meer huidtumoren) uiteindelijk aan huidkanker overlijden omdat hun fotoreparatie systeem de schade die het zonlicht op de huid aanricht niet meer kan herstellen. Popp vond het opmerkelijk dat het foto reparatiesysteem bij een frequentie van 380 nm het meest effici‰nt werkte, precies bij dezelfde frequentie dus, waarop kankerverwekkende stoffen reageren door deze te vervormen. Volgens Popp kon dit geen toeval zijn. Als de carcinogenen alleen op deze frequentie reageerden, dan moest dat op een bepaalde manier gekoppeld zijn aan fotoreparatie. Als dat zo was, dan zou dat betekenen dat er een licht in het lichaam zou moeten zijn dat verantwoordelijk is voor fotoreparatie. Een verbinding zou dan kankerverwekkend zijn omdat deze het licht permanent blokkeert en vervormt, met het gevolg dat fotoreparatie niet meer goed kan werken. Popp was zeer verbaasd over deze geheel nieuwe gedachte. Hij schreef er een artikel over dat door een prestigieus medisch blad gepubliceerd werd.
Niet lang daarna werd Popp door de student Bernhard Ruth benaderd, die hem vroeg zijn promotieonderzoek te begeleiden. Popp zei tegen de student dat hij daartoe bereid was indien Ruth kon laten zien dat er licht uit het menselijk lichaam straalde.
Voor Popp was het een vruchtbare ontmoeting, want Ruth ontpopte zich als een zeer getalenteerde experimentele fysicus. Ruth vond het idee belachelijk en hij ging meteen aan de slag om instrumenten te bouwen, waarmee hij Popp’s hypothese kon weerleggen.
Binnen twee jaar had Ruth een machine geconstrueerd die op een grote r”ntgendetector leek (EMI 9558QA selected typed). De machine maakte gebruik van een fotovermenigvuldiger om licht per foton te meten. Het apparaat is zelfs nu nog een ven de beste machines op dit gebied. De machine moest zeer gevoelig zijn omdat deze emissies moest meten die volgens Popp zeer zwak waren.
In 1976 waren ze klaar voor de eerste test met komkommerzaden. De fotovermenigvuldiger liet zien dat de zaden fotonen, of lichtgolven, van een verassend hoge intensiteit uitstraalden. Om uit te sluiten dat het licht te maken had met een fotosynthese-effect besloten ze hun volgende test uit te voeren met het zaad van aardappels, dat in het donker groeit. Toen deze plantjes vervolgens in de fotovermenigvuldiger werden geplaatst, registreerden zij een nog grotere lichtintensiteit. Sterker nog, de fotonen in de levende systemen die ze onderzocht hadden, bleken duidelijker dan alles wat ze ooit hadden gezien.
Popp begon na te denken over licht in de natuur. Het was aanwezig in planten, waar het tijdens de f
otosynthese gebruikt werd. Hij concludeerde dat we bij het eten van plantaardige voedingsmiddelen fotonen opnemen en deze opslaan. Als we bijvoorbeeld broccoli eten, dan wordt deze tijdens de spijsvertering omgezet in kooldioxide (CO2) en water, plus het licht dat in de plant was opgeslagen was van zon en fotosynthese. We extraheren het kooldioxide en elimineren het water, maar het licht, een EM- golf, wordt blijkbaar opgeslagen. Als ze door het lichaam opgenomen worden, verspreidt de energie van de fotonen zich en wordt over het gehele spectrum van EM- frequenties verdeeld, van de laagste tot de hoogste.
Deze energie is de motor voor alle moleculen in ons lichaam. Fotonen zetten alle processen in het lichaam aan, net als een dirigent zorgt dat elk instrument opgaat in het collectieve geluid. Bij verschillende frequentie voeren zij hun diverse taken uit. Popp ontdekte dat moleculen in cellen op bepaalde frequenties reageren en dat een spectrum aan vibraties van de fotonen een heel scala aan frequenties veroorzaakt in andere moleculen van het lichaam. Lichtgolven zijn ook een antwoord op de vraag hoe het lichaam in staat is om ingewikkelde taken met verschillende lichaamsdelen tegelijk uit te voeren, of berhaupt twee of meer dingen tegelijk te doen.
Deze ‘biofoton emissies’, zoals Popp ze noemde, bieden een ideaal communicatiesysteem voor de uitwisseling van informatie tussen veel cellen in het hele lichaam. Maar die ene belangrijke vraag bleef: waar kwam dat licht vandaan?
Een buitengewoon begaafde student haalde hem ertoe over nog een experiment te doen. We weten dat, toevoegen van ethidiumbromide aan DNA ertoe leidt dat de stof tussen de basenparen van de dubbele helix dringt, waardoor het DNA zich ontvouwt. De student stelde voor om na aanbrengen van ethidiumbromide te meten of er licht uit het DNA-monster kwam. Popp stelde vast dat, hoe groter de concentratie ethidiumbromide, hoe meer het DNA zich ontvouwde en hoe sterker de lichtintensiteit. En omgekeerd, hoe minder van de stof hij gebruikte, des te minder licht werd er ge‰mitteerd.
Menselijke krachtvelden
Vandaag deel 3
08-09-2013
Menselijke krachtenvelden; vooraanstaande wetenschappers over de gehele wereld hebben aanwijzingen gevonden voor het bestaan van een kwantum energieveld.
Onderzoeken van Frirtz-Albert-Popp;
Hij ontdekte dat een DNA een breed scala aan frequenties uit kon zenden, waarvan sommige gekoppeld leken te zijn aan bepaalde functies. Als het licht inderdaad in het DNA opgeslagen zou zijn, dan zou het dus ook onder natuurlijke omstandigheden licht uitzenden als het ontvouwen werd.Deze en andere experimenten overtuigden Popp ervan dat DNA een van de meest essenti‰le bronnen is van licht en biofotonen emissies. DNA kon gezien worden als de belangrijkste stemvork van het lichaam.
Als het een bepaald frequentie aansloeg, dan volgende bepaalde moleculen in het lichaam. Hij realiseerde zich dat het ook mogelijk was dat hij de ontbrekende schakel in de huidige DNA- theorie gevonden had, waarmee wellicht het grootste wonder van de menselijke biologie verklaard kon worden, namelijk hoe zich uit een enkele cel een volledig gevormd menselijk wezen kan ontwikkelen.
Popp geloofde dat hij met zijn biofoton emissies het antwoord had op de vraag naar hoe van morfogenese en Gestaltbildung celco”rdinatie en communicatie – , processen die alleen binnen een holistisch systeem met een centraal orkestrator plaats kunnen vinden. In zijn experimenten liet Popp zien dat deze zwakke lichtemissies voldoende waren om het lichaam te organiseren. De emissies moesten wel van lage intensiteit zijn aangezien de communicaties op kwantumniveau plaatsvonden, en hogere intensiteiten zouden alleen effect hebben op de wereld van het ‘grote’.
Het aantal ge‰mitteerde fotonen leek gekoppeld te zijn aan het niveau van evolutie hoe complexer het organisme, des te minder fotonen werden er uitgezonden. Eenvoudige dieren en planten emitteerden doorgaans 100 fotonen/cm2/sec bij een golflengte van 200-800 nm. Dit komt overeen met een EM-golf van zeer hoge frequentie binnen het zichtbare gebied. Daarentegen zenden mensen maar 10 fotonen/cm2/sec uit, bij dezelfde frequentie.
In een van zijn studiereeksen liet Popp een van zijn assistenten – een 27-jarige gezonde vrouw negen maanden lang elke dag in de kamer zitten waar hij fotonmetingen aan een klein gebied van haar hand en voorhoofd verrichte. Toen Popp de data analyseerde, vond hij tot zijn verbazing dat de emissies een bepaald vast patroon volgden biologische ritmes van 7, 14, 32, 80 en 270 dagen waarbij de emissies ook na een jaar nog hetzelfde bleven. Wanneer de rechterhand een verhoogd aantal fotonen uitzond, was er een vergelijkbare verhoging in de linkerhand. Uitgedrukt in termen van licht wist de rechterhand wat de linkerhand aan het doen was.
Dergelijk overeenkomsten werden ook vastgesteld per dag en nacht, per week en maand, alsof het lichaam zowel het bioritme van de wereld, alsook zijn eigen bioritme volgde.
Tot dusverre had Popp alleen gezonde individuen bestudeerd en een bijzondere coherentie op kwantumniveau gevonden. Maar wat voor soort licht is er aanwezig in zieke mensen? Hij experimenteerde met zijn machine bij een aantal kankerpati‰nten. Elke keer bleek dat deze pati‰nten niet alleen hun natuurlijke periodieke ritmes kwijt waren, maar ook hun coherentie. De interne communicatielijnen waren vervormd. Ze waren hun verbinding met de wereld kwijtgeraakt en hun licht ging als het ware uit.
Bij pati‰nten met multiple sclerose was precies het omgekeerde te zien: MS is een toestand die zich kenmerkt door een overmaat aan orde. MS-pati‰nten nemen te veel licht op, waardoor het hun cellen onmogelijk gemaakt wordt hun functie te vervullen. Te veel co”peratieve harmonie voorkwam in deze gevallen flexibiliteit en individualiteit net als te veel soldaten die in gelijke tred marcheren tijden het oversteken van een brug en zo de brug doen instorten. Perfecte coherentie is een optimale toestand tussen chaos en orde. Door te veel co”peratie ontstaat een situatie vergelijkbaar met die van een orkest waarin de individuele leden niet meer in staat zijn om te improviseren. MS pati‰nten verdrinken als het ware in het licht.
Popp onderzocht ook de effecten van stress. In een stresstoestand neemt de snelheid van de biofotonemmisies toe. Dit is een verdedigingsmechanisme bedoeld om het evenwicht van de pati‰nt te herstellen.
Door al deze fenomenen ging Popp biofotonemissies als een soort correctie door een levend systeem van Zero P
oint Field fluctuaties (zie kader 1) beschouwen. Elk systeem is erop gericht een minimum aan vrije energie te bereiken. In een perfecte wereld zouden alls golven elkaar door middel van destructieve interferentie neutraliseren. Maar door het Zero Point Field, waarin deze minuscule fluctuaties in energie het systeem continu vestoren, is dat onmogelijk. Fotonemissie is een compenserende gebeurtenis om deze verstoring te be‰indigen en een poging om een soort energie-evenwicht te bereiken. In Popp’s termen dwingt het Zero Point Field de mens een kaars te zijn. Het meest gezonde lichaam zou het minste licht uizenden en het dichtst bij een ‘nultoestand’, de meest wenselijke toestand, zijn. Dichter kan een mens niet bij leegte komen.
Vervolg: 08-10-2013
vakantie