de tekst van de lezing van Rob van der Zon dd 29-09-2013
Voor zover ik kan zien is de ontwikkeling van techniek om te komen tot het oogsten van Aetherenergie onlosmakelijk verbonden met een gedachteproces wat aan de basis ligt van een uit te testen model. De proefexemplaren zijn altijd een afspiegeling van een gedachtevorm welke voortkwam op een inzicht aan de hand van een intu‹tief proces.Ik ben ervan overtuigd dat dit zijn oorsprong vindt in de verbinding met het morfische veld.
Zoals een kunstenaar in staat is zijn emotionele lading vorm te geven in een medium zoals bijv. een schilderij, klank of beeld, vanuit de abstractie, zo kan een technisch geori‰nteerd persoon gedachten weergeven in een opstelling welke de voorwaarden scheppen om tot energie omvorming te komen.
Beiden zijn een combinatie van kennis en emotie welke leiden tot creatie vanuit een weten.Dit weten is de vonk om een aantal mogelijkheden te testen op bruikbaarheid voor het beoogde doel.Immers, je maakt alleen een testobject wanneer er genoeg verwachtingen zijn op mogelijk resultaat.
Tot dusver was ik van mening dat de energie die we zochten in hoofdzaak te vinden moest zijn in de alom aanwezige Aether.
De welbekende zee van energie van waaruit kan worden geoogst.In principe is dit ook helemaal waar, ware het niet dat het belangrijke verschil ligt in de dichtheid ervan.
De volgende analogie is hierbij van toepassing waarbij de tweede analogie aansluit bij de huidige psychische processen die kennelijk nodig zijn om sociaal-modiale problemen tot een oplossing te brengen.
Wanneer men op enig moment de behoefte heeft aan veel water en wil drinken dan zou je bij wijze van voorbeeld, op de grond kunnen gaan liggen met de mond zo wijd mogelijk open.
Wachtend op het moment dat het begint te regenen waardoor druppel voor druppel het water in de mond terecht komt.
De hemel van waaruit het water naar beneden valt.
Ofwel de Aether van waaruit de energie in de Aarde doordringt.
Het spreekt voor zich dat de dichtheid te wensen overlaat en daarom zo het effici‰nter zijn, al liggende zich om te draaien en de mond naar het meer te brengen waar al sinds het eerste begin water in werd opgevangen.
De grootste buffer die wij binnen ons handbereik hebben en waar wij stoffelijk gezien voor 100% uit bestaan, is de Aarde zelf.
De opvattingen over de ouderdom van deze planeet komen neer op een leeftijd van ñ4,6 miljard jaar.
De apparaten die gericht zijn op het direct ontvangen vanuit de Aether hebben een tijdsfactor 0. Het grote NU moment.
D.w.z. Alle energie in welke vorm dan ook opgevangen is de netto dichtheid van het 0 moment.
Vandaar dat maar weinig opstellingen voldoende voorwaarden kunnen scheppen om boven de 100% effici‰ntiegraad uit te komen.
De Aarde heeft kennelijk de beste voorwaarden om de maximale dichtheid te bereiken per tijdeenheid voor zover onze kennis hierover reikt.
De algemeen aanvaarde theorie van het ontstaansmoment van de Aarde de welbekende,’Big Bang’, is naar mijn idee geen juiste weergave van het ontstaansmoment.
Eerder zou ik denken aan een versmeltingsprincipe vanuit de stilte van de leegheid waarbij de oervorm al aanwezig was, vergelijkbaar met het vrouwelijke ei.
De bevruchting welke plaatsvond was er een van de mannelijke vonk waarna versmelting plaatsvond en vandaar uit de celdeling.
De voeding om tot celdeling te komen was steeds de Aetherenergie.
De Aarde in de huidige vorm is het resultaat van 4,6 miljard jaar lange transmutatieprocessen die gemaakt hebben dat de planeet in stoffelijke massa en andere bekende en onbekende energievormen is toegenomen.
De planeet is in dit opzicht een reservoir van 0 tijd energie maal de factor 4,6 x (12 nullen).
Het ligt dus voor de hand om te tappen vanuit deze bron zoals dit al jaren gebeurt met olie, gas en steenkool.
Echter, deze getransmuteerde energievormen zijn van een gehalte welke past bij de bewustzijnsgraad wat een afspiegeling is van de verschijningsvorm.
In hoofdzaak koolstof en waterstof. Dezelfde elementen waar de mens ook uit is opgebouwd.
Dus met het verbranden hiervan , verbrand de mens ook zijn fundamentele bouwstenen, dus zichzelf.
Het resultaat zien we en betalen een steeds hogere prijs.Het is ook een illusie om te denken dat deze grondstoffen ooit zouden opraken.
Wanneer dat zo zou zijn, zou dit betekenen dat de Aetherenergie ophoud te bestaan en dus het transmutatieproces.
Het feit dat de Aarde qua volume toeneemt kunnen we zien aan de troggen op de zeebodem die diepe scheuren laten zien welke verrassende overeenkomsten heeft met een brood of cake in de oven.
De aangebakken dus stijvere korst scheurt onder de druk van het zich nog uitdijende deeg onder invloed van de rijsmiddelen.
De makkelijkst transmuterende stoffen zullen in de grootste mate aanwezig zijn en de minst makkelijk muterende stoffen zijn het zeldzaamst te vinden.
Treffend is het dan ook om te zien dat bijv. metalen met een hoge inertiegraad het minst makkelijk resoneren met de Aetherenergie en dat de stoffen die het laagst staan op de ladder van het periodieke stelsel het makkelijkst.
Dit zou een verklaring kunnen zijn waarom er zoveel water aan het oppervlak ligt. De fusie van koolstof en waterstof elementen is mogelijk een secundair proces waardoor de aanmaak van koolwaterstoffen voortdurend plaatsvind in tegenstelling van wat men ons probeert wijs te maken, het schaarser worden van aardolie met de daarbijbehorende prijspolitiek.
Nu de analogie met betrekking tot de menselijk psyche en de winning van energie in een vorm welke past bij een bewustzijnsgraad wat nu binnen ons bereik komt te liggen.Eerder noemde ik al de manier om veel te kunnen innemen door simpelweg je hele lichaam om te draaien.
De ‘ommekeer’ naar de Aarde om te kunnen drinken uit het reservoir wat al sinds jaar en dag Aetherenergie opvangt en transmuteert naar elementen waar wij zelf in stoffelijke zin uit bestaan.
Deze 180 graden, symboliseert de inkering. Van buiten naar binnen.
Van exterieur naar interieur.Het belang van deze gewaarwording is van grote orde omdat in onze tijd de zichtbaarheid van de collectieve psychische ziekte zich uit in wat in het algemeen, ‘de werken van het duister’, genoemd wordt.
De contouren van de Nieuwe Wereld Orde tekenen zich steeds meer af als een allesverslindend gedrocht wat op de schijnbaar weerloze mensenmassa afkomt.
Over het algemeen ervaart men deze verschijnselen als een in totaliteit autonome genius.
Zoals een rattenplaag in vroeger tijden garant stond voor de zwarte pest welke hele steden kon uitroeien, zo ziet men deze genius, zonder te beseffen dat het de vlooien in de vacht van de rat zijn, de ware overbrengers van de ziekte.
Wanneer de mensheid zelf de voorwaarden schept voor de aanwas van ratten dan zullen de vlooien de ziekte automatisch meenemen.
Met andere woorden, wanneer de voltallige mensheid de voorwaarden willens of onwillens, wetens of onwetens schept, dan zullen de virale entiteiten uit het universum graag meeliften.
Zonder drager kunnen zij zich niet manifesteren.
Dit verklaart ook de vele mensoffers die voor dit doel bestaan.
De eerder genoemde 180 graden omkering symboliseert de confrontatie met het zelf.
Het gezicht naar de Aarde symboliseert de confrontatie met de eigen stof gevat in het zwaar vervuilde ego.
Dit ego verlangt een transformatie door de confrontatie met de eigen duistere kant.
People will do anything, no matter how absurd, in order to avoid facing their own souls.
They will practice Indian yoga and all its exercises, observe a strict regime of diet, learntheosophy by heart, or mechanically repeat mystic text from the literature of the whole world- all because they cannot get on with themselves and have not slightest faith that anything usefull could ever come out of their own souls. Thus the soul has been turned into a Nazareth Gradually from which nothing good can come. Therefore let us fetch it from the four cornersof the earth – the more far-fetched and bizarre it is the better.
CarlGustav Jung, Psychology and Alchemy, pgDat is naar mijn idee de queeste waar wij in onze tijd voor staan.
De genezing van de eigen psyche, de aansluiting met de kennis voor het oogsten van de overvloed van Aarde zelf als evenredig resultaat van het reinigen van het ego.
Veel mensen vragen zich af hoe het komt dat een geniaal persoon als Tesla in zijn tijd waar geen hulpmiddelen aanwezig waren in de mate waarin wij nu dit wel hebben, in staat bleek zoveel te ontdekken en te cre‰ren.
Zou het misschien zo kunnen zijn dat hij de ontgifting van zijn psyche tot tweede natuur maakte?
Zou het dan misschien zo kunnen zijn dat wij meer worstelen met de massale programmeringen, oorlog en opvoedingstrauma’s en bewuste negatieve machinaties vanuit de media, elektromagnetische vervuilingen, toxicologische vergiftigingen en de religieuze doctrines van hen die zich de poortwachters van de ‘wetenschap’ noemen??
Zou het kunnen zijn dat de vervorming van het authentieke ego de grootste barriŠre is om tot de ware kenniservaring te komen die de mens weer met de oorsprong, de Aarde en haar overvloedige energie, in verbinding te brengen?
Is het misschien een goed idee om de confrontatie met de spoken in het zelf volledig aan te gaan om zo de sluier te kunnen oplossen die de concepten en de formules al die tijd hadden verborgen gehouden waarvan we wisten dat deze toch ergens moesten zijn!
Gezien het feit dat alle uitvindingen en ontdekkingen vanuit de menselijke geest in contact met het oerinternet zijn voorgekomen, kunnen we gevoeglijk aannemen dat de doorbraak ook op die wijze zal plaatsvinden.
De meesten die al jaren hun aandacht hadden gericht op de ultieme energievorm, weten dat dit mede het instrument zal zijn voor de uiteindelijke bevrijding van de mensheid.
Daarom zal dit de grootste beklimming zijn van de menselijke psychische berg waarna het totale overzicht over het landschap zich zal openbaren.
De oerangst voor de dood en de angst voor de confrontaties met de schaduwkant van het ego zijn van gelijke orde.
De programmering van de angst voor de dood is HET instrument wat ons geen stap verder doet komen.
Naar mijn idee zullen de ontdekkers van de steen der wijzen, diegenen zijn die de spoken van het het ego hebben weten te bemeesteren en daarmee het ego hebben getransformeerd tot een dienaar in plaats van een meester.
In technische termen gesproken lijkt het dan voor de hand te liggen dat een fractale factor van de intrinsieke eigenschappen van Aarde de basale voorwaarde kunnen zijn om een deel van de Aetherenergie te kunnen oogsten.
Voor de hand ligt dan ook het belang om een fysieke verbinding aan te brengen met de Aarde zelf om zo te dienen als een satellietlichaam.
Ligt het dan ook niet voor de hand dat de toroide vorm van de Aarde alles laat zien wat we al kennen van de torus?
Zou het dan ook niet kunnen zijn dat de binnen en buitenspiralen van de vortex gevormd kunnen worden door de gloeiende magma-ijzerstromen die volgens de bekende wetmatigheden een elektrische stoom geleiden die als vanzelfsprekend een magnetisch patroon laten zien welke aan de oppervlakte waar wij wonen een gelijkvormig magnetisch veld laten zien?
De toestroom van Aetherenergie transmuteert in massa, warmte en licht en laat de planeet bestaan zoals deze is geschapen.
De ster, de Zon is daarmee een veel minder stoffelijke transformator welke tot taak heeft de toestromende Aetherenergie te transformeren in de vormen die we nog niet en al wel kennen.
Wanneer de Zon enige massa van betekenis zou hebben, zou slechts een deel van de energie wor
den omgezet in fotonen en ophouden een ster te zijn en veranderen in een planeet.
De Zon zoals wij hem waarnemen is in hoofdzaak een bolvormig scherm waarvan slechts de oppervlakte fungeert als transformator. De zonnevlekken welke we waarnemen als donkere plekken , zijn plaatsen waar de transmutatie hapert waardoor je in staat bent even door de schil heen te kijken om te zien dat binnen het inwendige een koele stilte bestaat. Onderzoeksresultaten geven aan dat naarmate men verder van oppervlak gaat meten, de temperatuur toeneemt.
Dit wijst op het naar buitengerichte vuur -effect van de Zon, hetgeen het tot een mannelijk element maakt.
De Aarde, per traditie vrouwelijk genoemd absorbeert het vuurelement van de Zon en laat alle leven bestaan.
Wanneer ik denk aan de E-cat van Rossi, dan zie ik een evenbeeld van de Aarde waarbij er ook een transmutatieproces plaatsvind met als bewijs dat nikkelpoeder transmuteert in koperpoeder.
De gevormde warmte is het product van de omzetting in fotonen.
De netto energie opbrengst is dus de toegestroomde hoeveelheid Aetherenergie evenredig aan de gestelde voorwaarden.
Zwaartekracht is naar mijn idee niets anders als de toetreding van Aetherenergie welke in ieder specifiek fysiek object een Aetherflux opwekt, gelijk aan die van de Aarde zelf.
Daardoor vormt zich een aan magnetisme verwant component welke dezelfde noord-zuid polariteit heeft als de Aarde zelf.
Daardoor ontstaat er een zuid/noord positie welke aantrekt.Wat we waarnemen is dat elk object wat de voorwaarden bezit om deze transmutatie van de Aether om te zetten in een flux, een beweging maakt richting tegengestelde pool.
Dat verschillende materialen een verschillend soortelijk ‘gewicht’ kunnen hebben is dan erg logisch.Immers heeft niet ieder materiaal dezelfde transmutatie-eigenschappen.
Lood heeft bijvoorbeeld de eigenschap om meer Aetherflux te produceren dan aluminium.
Ook zien we dat aluminium speciale kwaliteiten heeft ten aanzien van het type magnetisme wat wij tegenkomen.
Wat valt te onderzoeken is het verband hiertussen.
Wat verder verstaan wordt als anti-zwaartekracht is dan vervolgens niets anders als het afschermen van een object zodat de Aetherflux niet kan worden opgewekt.
Enkele proeven en opstellingen hebben een dergelijk effect al kunnen aantonen.
Dit anti-zwaartekrachtfenomeen deed zich tot nu alleen voor onder omstandigheden waarbij de toestroom vanuit de Aether afgeschermd werd en omgezet in een exotische energievorm wat de basisinteresse is van deze bijeenkomst!
De aantrekking is het fenomeen wat we waarnemen maar de oorsprong van de actie is de toestroom van de Aether.
Zoals een bootje wat door de stroom wordt meegenomen, is het niet de actie van het bootje zelf maar de krachten die erop werken vanuit de stroom.Ik neem aan dat de fractale werkelijkheid waarin wij leven overal van toepassing is.
Van de kleinste vortex tot de grootst denkbare.Is de Aarde zelf een onderdeel van dit begrip, zo is het universum met alles daarin opgenomen, dat ook. Wanneer in onze tijdbelevingszone deze spiraalbeweging bestaat dan kun je je voorstellen dat alle ‘realiteitsbesef’ onderhevig is aan dit mechanisme. Volgens e bestaande kennis over de werking van een vortex binnen een torroide vorm, bestaat er een stromende beweging van buiten naar binnen waarbij de diameter van de spiralen kleiner worden naarmate de stroom dichter bij de kern komen.Wanneer in onze totale tijdzone-galactie deze beweging plaatsvind, gaat dit gepaard met een zekere snelheid. De tijdscyclus of liever verplaatsingscyclus is oneindig en beschrijft een lemniscair pad.De ervaring, tijd, is in wezen de ervaring van plaats onder invloed van een verplaatsingssnelheid.
Niet alleen beschrijft het totale universum een spiraalvormig pad maar ook alle fractalen daar binnen. Wanneer de trapvormige piramide in zuid-Amerika de juiste verbeelding zou zijn van het evolutionaire pad, dan kun je piramidevorm beschouwen als het onderste deel van de vortex binnen het torroide construct.
Bouwtechnisch gezien onmogelijk, maar zou er een omgekeerde piramide bovenop geplaatst moeten worden om de figuratie compleet te maken.
Gezien de ’twee’ gespiegelden van elkaar zijn is er waarschijnlijk gekozen voor een enkele piramide.
Luisteren we naar de duidingen van Ian Xel Lungold en die van Gregg Braden dan vertellen ze over de evolutionaire ladder die begint in de onderste laag met de grootste omtrek.
Daarna volgen de kleinere lagen met evenredig kleinere omtrek.
De opgang naar de top laat het evolutionaire bewustzijnsproces zien.
Wanneer je de vierkante piramide omvormt naar een ronde vorm, zou dit een verbeelding kunnen zijn van de evolutionaire spiralen waar wij deel van uitmaken.
Tot nu toe hebben we weten te bedienen van het begrip tijd maar in wezen is dit een spiraalbeweging met een bepaalde snelheid.
Verandering is dus onderhevig aan snelheid. Ik ben dus geneigd het begrip tijd te defini‰ren als de ervaring van snelheid.
Als tijd, zoals we dat noemen een verplaatsing zou betekenen dan is het makkelijk voor te stellen dat gedurende de verplaatsing alle komende en vorige posities nog steeds bestaan.
Wanneer de mechanismen welke de verplaatsing veroorzaken zou kunnen manipuleren dan is het niet ondekbaar terug te keren naar vorige posities. Ook stilstaan zou dan tot de mogelijkheden kunnen behoren.
Wanneer het mogelijk zou zijn om de vectorfunctie te veranderen zodat de cirkel een kleinere radius beschrijft dan kom je uit in een andere baan die sneller naar de top kan leiden.
Bij volledige manipulatie van de vectorfunctie ook in negatieve zin, zou je op ieder willekeurige plaats van het totale spiraal construct de daar aanwezige evolutionaire staat van zijn kunnen ervaren.
Het begrip ’tijd’ is een gedachtemodel waar erg veel beperkingen mee samenhangen omdat we gewend zijn te denken dat ’tijd’ voorbij gaat en nooit meer terug komt.
Daarmee zijn we gevangen in het lineaire model terwijl de ‘out of the box denkers’ meer en meer overtuigd raken van een circulair model welke zij delen met oude cultuurtradities.
Wat is wijsheid?
Mensen die geneigd zijn een intu‹
tieve ’tijdsbeleving’ te ervaren zeggen, het lijkt wel alsof de tijd steeds sneller gaat !
Terwijl de linker hersenhelft denkers zeggen, nee hoor, er zit nog steeds 24 uur in een dag !
De laatsten kijken naar de chronologische waarneming welke gesynchroniseerd is met de Zon. Wat men hierbij over het hoofd ziet is dat de Zon in hetzelfde ‘schuitje’ zit.
Het is dus zaak wat groter te denken!Het grotere denken is tevens het kijken naar jezelf.
Niet om te zien hoe klein en onbeduidend je bent volgens de programmering maar naar het universum en de kennis wat in fractale vorm in de kinderen van Aarde wacht op de ontdekking ervan aan hand van een herboren ego, klaar voor de toekomst!
xx