Op school leren we nog steeds dat we door de aarde worden aangetrokken.
Maar is dat ook wel zo?
Op de website van Johan Oldenkamp www.pateo.nl komen we onderstaande artikel tegen.
De moeite waard dit eens te bestuderen.
De 10 Grootste Mythen : Nr. 5. De mythe van zwaartekracht
In tien opeenvolgende nieuwsbrieven van Pateo worden de tien grootste mythen ontzenuwd.
Vijf nieuwsbrieven geleden hebben we gezien dat een afzonderlijk Joods ras een mythe is en dat dit vermeende ras
dus helemaal niet bestaat (link).
Vier nieuwsbrieven geleden werd duidelijk dat ook vrouwenemancipatie een mythe is (link).
Drie nieuwsbrieven geleden zagen we dat het voor mensen helemaal niet nodig is om vlees te eten, en dat ook de bewering ‘vlees moet’ dus een mythe is (link).
Twee nieuwsbrieven geleden is de mythe van racisme ontkracht omdat alle (volbloed) homo sapiens tot ‚‚n en hetzelfde ras
behoren (link).
In de voorgaande nieuwsbrief is de mythe van continentendrift ontmaskerd als wetenschappelijke waanzin (link).
In deze nieuwsbrief rekenen we af met de mythe dat de zwaartekracht een onafhankelijke natuurkracht zou zijn.
Voordat ik inhoudelijk inga op de gravitatie mythe wil ik eerst de aandacht vestigen op de rol die de ‘wetenschap’ heeft ingenomen in
onze samenleving. Heel lang geleden had de priesterorde het patent op de ‘waarheid’.
De gewone mens geloofde dat de priesters dichter bij God stonden, en dat ze daarom een beter zicht op de waarheid zouden hebben.
In onze moderne (Goddeloze) maatschappij hebben de universitaire geleerden deze rol overgenomen. En opnieuw geloven de
via de leerplicht gehersenspoelde mensen dat anderen dan zijzelf een beter zicht op de waarheid zouden hebben.
Wanneer een heidense ketter (iemand van buiten de academische pikorde) het lef heeft om dit universitaire patent op de ‘waarheid’ in twijfel te trekken, dan staan er genoeg adepten klaar om een dergelijke zondaar eens flink aan te vallen in de virtuele wereld van het internet. Volgens mij hoort wetenschap echter te gaan over onpartijdige waarheidsvinding. Helaas gaat de academische ‘wetenschap’ uitsluitend en alleen over het krampachtige vasthouden aan ongefundeerde theorie‰n. Ik kan met alle gemak vele van deze waanzinnige theorie‰n falsifi‰ren, zoals ik in de voorgaande nieuwsbrief heb gedaan met de waanzin van continentendrift (link), en zoals ik nu zal doen met de waanzin van gravitatie.
Iedere middelbare scholier leert bij ‘natuurkunde’ dat de gravitatiekracht tussen twee massa’s evenredig is met het product van
beide massa’s gedeeld door het kwadraat van hun onderlinge afstand.
Dit wordt zelfs de gravitatiewet van Isaac Newton (1643 – 1727) genoemd. Voorheen vertelden de priesters wat Gods wet zou zijn, nu
verkopen ‘wetenschappers’ beschrijvende formules als (verklarende) natuurwetten. Maar hoe wordt deze gravitatiekracht dan precies
overgebracht tussen beide (‘dode’) massa’s, waarvoor geen afstand te groot is? Deze pijnlijke vraag heeft de ‘natuurkundige’ science
fiction opgelost door gewoon een hypothetisch deeltje te verzinnen.
Dit fictieve deeltje, genaamd een graviton, heeft (in ruste) helemaal geen massa. Voor wie het niet meer kan volgen: een graviton bestaat
helemaal niet in de echte wereld, maar alleen in de science fiction-formules waarvan onwetenden menen dat het wetenschappelijk zou
zijn.
Het enige wat Isaac Newton heeft gedaan was het vangen in eenwiskundige formule van de beschrijvingen van de planeetbanen.
Daardoor ontstaat dus een wiskundige beschrijving, maar hebben we nog steeds geen wetenschappelijke verklaring.
Deze verklaring vinden we ook helemaal niet in de fysieke werkelijkheid, zoals ik uitleg in mijn boeken over Wholly Science. De fysieke werkelijkheid komt overeen met de schaduwen op de wand in Plato’s allegorie van de grot. De fysieke wereld noem ik daarom de schaduwwereld. De academische ‘wetenschap’ heeft zichzelf opgesloten in deze schaduwwereld, wat overeenkomt met
de materi‰le, empirische werkelijkheid. Omdat we de verklaring voor een schaduw niet op de grotwand kunnen vinden, hebben academische
‘wetenschappers’ maar een luchtkasteel vol met gefantaseerde waanzin bedacht, zoals zwarte gaten, ruimte/tijd-krommingen, antimaterie,
donkere materie, donkere energie en fictieve deeltjes zoals gluonen en gravitonen.
Hun denkwereld reikt niet verder dan de grotwand (lees: de werkelijkheid van de ‘dode’ materie), en daarom hebben ze binnen die
begrenzing allerlei toeters en bellen gefantaseerd om toch wat meer tot samenhangende beschrijvingen te kunnen komen. Alleen onwetenden laten zich imponeren door deze nepwetenschappelijke waanzin. Voor mij gaat Hans Christian Andersens sprookje met daarin een keizer zonder kleren over deze nepwetenschap.
Laat ik een voorbeeld geven dat iedereen zou moeten kunnen begrij